Change of Plans

 Augustus stond in het teken van regelen en van veranderingen: het visum voor Pakistan moest in onze paspoorten komen te staan, we wilden een planning maken voor het vervolg van onze reis en daarmee kwam ook het inzicht dat we misschien toch wat langer weg moeten blijven dan gepland. En anders dan jullie (en wij!) verwachtten hebben we een uitstap gemaakt naar Bulgarije. Hoe kan dat? Hier komt het verhaal.

 Bekijk hier alle foto’s van deze “etappe”.

Eind juli, toen we richting Noordoost Griekenland gingen, stuurden we een sms aan iemand die we begin juli een uurtje hadden ontmoet in de berghut waar we overnachtten. Nog geen half uur nadat we de sms hadden verzonden kregen we een enthousiast bericht terug dat we nog steeds meer dan welkom waren om haar in Thessaloniki op te zoeken. Een paar dagen later worden we door haar opgepikt op een parkeerplaats in Thessaloniki. Gelukkig herkenden we elkaar nog! Bij haar appartement vinden we een relaxte parkeerplaats in de schaduw. Hier staat ons huis de komende tijd geparkeerd. Haar huis is ons huis, zegt Anastasia. Zo fijn om weer even in een echt huis te zijn! Douchen, op het balkon zitten, airco… en verhalen uitwisselen.

Aangezien we hebben besloten om naar India te gaan, willen we in Thessaloniki ons visum voor Pakistan regelen. Dit visum is het lastigst te verkrijgen. Toen we bezig waren met de voorbereidingen voor deze reis, was het nog mogelijk om een visum voor Pakistan in Turkije te regelen. Inmiddels zijn de regels veranderd en kunnen we het visum alleen nog persoonlijk in Nederland ophalen. Beetje lastig voor ons om terug te rijden, dus we proberen het op een andere manier. Na een telefoontje met de Pakistaande ambassade in Nederland blijkt dat onze aanwezigheid in Nederland eigenlijk wel een vereiste is.  Ze verwachten dat wanneer je een visum aanvraagt je naar de Pakistaanse ambassade in Nederland komt voor een interview om te bepalen of je wel echt als toerist naar Pakistan gaat. We geven aan dat we eventueel wel via een videogesprek (Skype) een interview kunnen afnemen en dat ze op onze website kunnen zien wat we aan het doen zijn.  De ambassade medewerker laat weten dat hij gaat kijken wat hij kan doen. Als we de volgende dag terugbellen om te kijken hoe het er mee staat krijgen we goed nieuws: het is helemaal ok. Ze hebben onze website bekeken, daaruit bleek blijkbaar duidelijk dat we echt toeristen zijn. Ik denk dat de vakantiehoedjes op de foto’s wonderen deden. We kunnen een visumaanvraagformulier invullen en onze paspoorten naar Den Haag sturen en dan krijgen we een visum. Goed nieuws! Maar ook spannend, want nu kunnen we dus echt door Pakistan en dus naar India… Gemengde gevoelens! Na nog heel wat telefoontjes en e-mailwisselingen met de ambassade hebben we kunnen regelen dat een een double entry visum krijgen voor de periode september tot en met 31 december 2010. Langer ging echt niet lukken. Dat betekent dat we half december weer India uit moeten zijn om de terugweg door Pakistan nog dit jaar te kunnen halen. UPS komt die middag onze paspoorten halen bij het huis van Anastasia dat de afgelopen dagen ons kantoor was. De volgende ochtend liggen ze al bij de ambassade in Den Haag. Bijna een wonder!

Als het goed is hebben we de paspoorten begin volgende week weer in handen. Een mooi moment om het strand op te zoeken. Anastasia weet een afgelegen strand in Halkidiki. Halkidiki zijn drie landtongen die de zee in lopen, onder Thessaloniki. Bijna gooien de stakingen van de vrachtwagenchauffeurs nog roet in het eten, want in het hele land zijn de tankstations zo goed als leeg. Bij de paar die nog wel wat hebben staan enorme rijen, anderen zijn verlaten en dus compleet uitverkocht. Gelukkig is diesel niet erg populair in Griekenland en kunnen we daarvan nog wat vinden. Tank vol, jerrycans ook, we kunnen gaan! Het strand van Anastasia is inderdaad een super mooie plek. Het kleine strandje ligt tussen twee rotspunten, heeft helderblauw water en uitzicht op Mount Athos, de heilige berg. De zon komt ‘s ochtends van achter die berg op en ‘s avonds is de hemel compleet bedekt met sterren. Geen telefoon, geen internet, even alleen genieten van de natuur. Oja, dit is waar we het voor doen! Bij een beachbar in de buurt is dit weekend een goa-feestje. Daar zijn we wel even aan toe. Na een lange donkere rit komen we aan bij een plek waar we ons weer even in Thailand wanen: dansen met onze voeten in het zand en dat met onze eigen bar met koude drankjes binnen handbereik, perfect! 

Als we terugkomen in Thessaloniki blijkt dat er van alles misgaat in de communicatie met de Pakistaanse ambassade. Bovendien is Pakistan net dit weekend getroffen door enorme overstromingen waarvan trouwens op dat moment de consequenties voor de bevolking totaal niet duidelijk waren. De volgende dagen bestaan uit flink wat stress en geregel. Het e-mailadres waar we al dagen naar mailen blijkt niet te kloppen, dus al onze e-mails zijn niet aangekomen. Er was onduidelijkheid over de termijn van geldigheid van de visa. Ook het adres waar het de paspoorten naar terug moeten is het verkeerde adres en uiteindelijk worden onze paspoorten naar het huis van Anastasia gestuurd, terwijl zij inmiddels weer op vakantie is. Na heel wat e-mails en telefoontjes met de koerier en de ambassade hebben we een week later dan gepland onze paspoorten toch weer veilig in handen. De visa voor Pakistan staan er in, maar helaas anders dan afgesproken gelden ze tot 4 december in plaats van 31 december. 

Dat zou betekenen dat we half november India alweer uit zouden moeten zijn… veel te vroeg! In ons tempo gaan we dat duidelijk niet halen. We overwegen om in sneltreinvaart die kant op te gaan en dan op de terugweg Iran en Turkije beter te bekijken. Maar dan zijn we in december en januari in die landen, terwijl veel wegen dan onbegaanbaar of gevaarlijk zijn vanwege sneeuw en ijs. Shit! Wat nu?! Doordat we steeds het voornemen hadden ons doel pas tijdens de reis te bepalen, hebben we nooit serieus gekeken naar de weertechnische planning van onze terugreis. Nu we daar serieus naar kijken lijkt de meest ideale optie om begin december in India aan te komen en daar te blijven tot de lente weer begint en de wegen weer veilig begaanbaar zijn, relatief dan haha. Geen vervelende optie, maar dat zorgt er wel voor dat we net wat langer dan een jaar weg zullen zijn, terwijl ons budget nu al aan de krappe kant is. Daar moeten we dus wat op verzinnen.

Door deze nieuwe planning hebben we plotseling nog vier maanden om de Pakistaanse grens te bereiken. Wat zullen we in de tussentijd doen? We hebben een maand in gedachte voor Turkije en een maand voor Iran, maar dan hebben we nog wel wat tijd over. Op een strand bij Alexandroupoli, 50 kilometer voor de grens met Turkije, zitten we te overdenken wat we nu weer met deze keuzemogelijkheden aan moeten. Zoveel vrijheid is natuurlijk super, maar ook best lastig. Keuzes maken is namelijk niet onze beste eigenschap. Terwijl we alles wikken en wegen komt er opeens een oud Ford-busje achter ons staan. Daarin zitten twee Italianen die net naar Istanbul zijn geweest. Na een super gezellig avond wordt onze bus de volgende ochtend omgetoverd tot een ware Cucina Italiana, waarin verse pasta wordt gemaakt met een heerlijke saus. Het geheim van het Italiaanse eten kennen we nu: eenvoud en heel veel tijd en liefde. Na vijf uren voorbereiding zitten we om 17.30 uur dan eindelijk aan de Italiaanse lunch. Hmmm… de lekkerste Italiaanse pasta die we ooit hebben gegeten!

De volgende dag weten we waar we naar toe gaan: Bulgarije! Momenteel is het in Istanbul 34 graden en is de Ramadan net begonnen, lijkt ons niet het gezelligste moment om de stad te bezoeken. Bulgarije ligt aan de Zwarte zee, is goedkoop en nog belangrijker.. over 2 weken is daar nog een festival waar we graag nog even heen gaan voor dat ik mijn hoofddoek om doe.

Langs de Turkse grens rijden we omhoog naar Bulgarije. We weten nog erg weinig van het land. Als we de grens over rijden zien we meteen trabantjes, paard en wagen en lada’s. De wegen zijn slecht en smal en naast alert zijn op het verkeer, moet je ook echt uitkijken voor de gaten in de weg. Onderweg zien we een dunbevolkt land met veel landbouw en bos en hier en daar een dorpje of middelgrote stad met natuurlijk de typische fleurige oostblok flats. We rijden eerst het binnenland in: even geen zee en strand, maar bergen! Een deel van de route nemen we twee lifters mee, ze komen uit Sofia. Van hen krijgen we een kaart van Bulgarije en tips voor de beste plekjes aan de Zwarte zee, waar je nog gewoon op het strand kan staan.

We rijden via kleine bergweggetjes verder. Opeens zien we een super indrukwekkend gebouw. Het lijkt wel een enorme UFO met daarnaast een toren en dat alles in een imponerende Sovjet-stijl. Later horen we dat dit de plek was waar Stalin, Hitler en een heleboel andere foute figuren meetings hadden. Brr.. daar zijn heel wat afschuwelijke dingen besproken. Maar wauw wat een imponerend bouwwerk!

Na een paar nachten in de bergen rijden we door naar de Middeleeuwse stad Veliko Tarnovo, in het centrum van Bulgarije. Best een mooi stadje, maar we voelen ons nog niet helemaal thuis in Bulgarije. Wie zijn de mensen die hier wonen? Wat denken ze? Wat houdt hen bezig? Het komt tot nu toe wat deprimerend over, maar wie weet is dat beeld ook deels gebaseerd op onze eigen vooroordelen.

Daarna rijden we weer richting de kust. Halverwege houden we een pitstop van een paar dagen bij een meer, waar blijkbaar alleen vissers zijn. De mensen daar kijken raar op… wat doen die twee daar… helemaal vanuit Nederland gekomen naar dit meer waar je niet eens in kan zwemmen… en ze vissen niet?! Tja… dat weten we zelf eigenlijk ook niet. Maar het blijkt wel een goede plek te zijn om de Bulgaren wat beter te leren kennen. En die zijn ook al enorm gastvrij! We krijgen ijsjes, tomaten, kaas en vers gevangen vis en we worden meerdere keren uitgenodigd om Rakia te komen drinken. Maar een avondje Rakia met twee vissers van rond de 30 was voldoende. We luisteren hun lievelingsmuziek: de CD van Pavarotti & friends (je weet wel, die grote hit van begin jaren ’90), praten veel over Bulgarije en hoe de politiek daar werkt en krijgen steeds meer inzicht in hun ouderwetse opvatting over de verhoudingen tussen man en vrouw. De cultuurverschillen, communicatieproblemen en de nodige Rakia geven de gesprekken een geirriteerd toontje. Maar na 6 uren babbelen gaan we toch vriendelijk uit elkaar.  Ik kom ik tot de conclusie dat de Bulgaren die we nu kennen wat conservatiever zijn dan wij en dat Bulgarije nog veel corruptie kent. Maar ergens ook wel logisch: nog geen 20 jaar geleden is het communisme hier pas ten einde gekomen.

Na het meer rijden we door naar de Zwarte zee. De Bulgaren die we tot nu toe hebben gesproken vinden deze kust maar helemaal niks. Hij is zo ongeveer van noord tot zuid volgebouwd met hotels en appartementen. Maar omdat niemand die vier tot vijf etage hoge gebouwen mooi vindt, schijnen ze grotendeels leeg te staan. Waarom ze dan toch zijn gebouwd? Om geld wit te wassen…. Via de tip van onze lifters komen we uit op zo ongeveer het enige stukje kust dat nog niet bebouwd is. Na een lange zandweg naar beneden zien we strand, tentjes van doeken en stokkken en, wie had dat verwacht, hoge golven in de Zwarte zee die toch ook eigenlijk gewoon heel blauw is! We staan op het strand, 20 meter van de zee.

Deze plek, waar alles mag en kan als je de natuur maar respecteert, is zeker voor Bulgarije een klein paradijsje. ‘ s Avonds ontmoeten we jongeren uit Sofia. De hele avond praten we over de verschillen en overeenkomsten tussen Nederland en Bulgarije en de huidige situatie hier. Bulgarije is sinds 2004 lid van de EU, maar heeft momenteel nog geen euro. En dat is mischien maar beter ook, want zoals je in Griekenland ziet stijgen de prijzen enorm met de komst van de euro, terwijl de lonen niet even sterk mee stijgen. De Bulgaren verdienen nu ongeveer een tiende van een Nederlands salaris. De politieagent verdiend hier echt veel en die krijgt elke maand 250 euro. Het grote geld wordt verdiend in het illegale circuit en verdwijnt grotendeels in de zakken van politici en hun vriendjes. De Bulgaren zijn verder niet zuinig op hun belangrijkste rijkdom: de natuur. Afval wordt overal gedumpt en wordt zonder vergunning gebouwd, zelfs in natuurgebieden. De jongeren maken zich zorgen om de mentaliteit van de Bulgaren: men ziet dat er van alles misgaat in het land, maar men doet niets. Er is in Bulgarije een bekend gezegde dat zegt dat Bulgaren niet bezorgd zijn om hun eigen geluk, maar hun eigen toestand vooral bepalen aan het ongeluk van de buurman. Een Bulgaarse journalist die we ook ontmoeten op het strand, geeft aan dat er sinds het lidmaatschap van de EU wel een verandering gaande is. Natuur wordt beter beschermd en de corruptie lijkt iets af te nemen. Wie weet gaat het dus wel langzaam maar zeker beter. De jongeren die we spraken studeren over het algemeen, maar de kans dat ze een passende baan gaan vinden is klein, doordat er niet voldoende gekwalificeerd werk is in Bulgarije.

Maar ondanks de grote verschillen tussen Bulgarije en Nederland, luisteren de jongeren uit Sofia naar dezelfde muziek en hebben ze dezelfde kledingstijl en hebben dezelfde dromen. In elk land heb je verschillende mensen: conservatieve vissers en openminded jongeren uit de grote stad. Niet het land bepaald wie je bent, maar is natuurlijk wel van grote invloed op hoe je je ontwikkelt en welke kansen je hebt. En de mogelijkheden zijn in Bulgarije toch een stukje kleiner dan in Nederland. Maar verandering is ook hier in Bulgarije opkomst, maar kan natuurlijk nooit snel genoeg gaan. We hopen dat de mensen, en dan vooral de jongeren, het vertrouwen kunnen krijgen en houden in een beter Bulgarije.

 Bekijk hier alle foto’s van deze “etappe”. 

 Copyright © 2010-2015 Roderick Polak & Marleen Laverman – All Rights Reserved