Van Toerist naar Toeristische attractie

Van het festival in Bulgarije, waar we ons weer even bijna thuis waanden, eindelijk echt de Europese Unie uit en Turkije in! Op het moment dat we de Bosporus overstaken en het Aziatisch continent dan eindelijk binnenreden, passeerden we de eerste 10.000 kilometer van deze reis. Verder naar het oosten werden we van toerist opeens toeristische attractie.

 Bekijk hier alle foto’s van deze “etappe”.

Het laatste weekend van augustus was het dan eindelijk zover: het festival waar we toch een beetje voor naar Bulgarije waren gekomen begon. Op een relaxte plek tussen de bergen, aan een meer, ontstond een klein festival, met zowaar ook nog wat Franse en Nederlandse bekenden. Wat een leuke verrassing! We waren alweer 4,5 maand onderweg en voelden ons ver van huis verwijderd, maar uitgerekend in Bulgarije voelen we ons weer even helemaal vertrouwd. Alleen de paard en wagen met gipsy familie die af en toe langskomt herinnert ons eraan dat we toch echt in Bulgarije zitten.

Na vier dagen nemen we afscheid van oude en nieuwe vrienden. Doet wel even goed zo’n break in onze reis, het heeft onze ogen weer geopend voor de wereld om ons heen en we hebben weer extra veel zin om op pad te gaan. Langs de Zwarte Zee rijden we over de Bulgaarse wegen vol kuilen en gaten naar de grens met Turkije. De eerste echte grens tegemoet! We komen eerst langs de Bulgaarse douane, dan de grens van de Europese Unie en na een stukje niemandsland is daar de Turkse grens.

In een gebouw met allerlei loketten staan we eerst in de rij voor een visum voor Turkije, dan voor een stempel op dat visum en vervolgens voor een stempel voor de bus. Een uur later zijn we klaar. Zonder enige controle rijden we daarna Turkije in. Wat een verschil met Bulgarije: de wegen zijn tweebaans en het asfalt lijkt wel vorige week gelegd. En: er is geen kip op de weg! Zo kunnen we wel kilometers maken.

De eerste moskeën zien we al snel. Elk mini dorpje heeft er minstens een. Onze eerste stop is in een middelgrote stad ten westen van Istanbul. We parkeren de bus in een typische Turkse nieuwbouwwijk vol met flats. Waarom ze toch overal die flats bouwen terwijl er ruimte genoeg is, snap ik nog steeds niet helemaal. We vinden het altijd weer even wennen om in een nieuw land te zijn, maar ondanks dat voelt het hier goed en veilig.

Het is Ramadan en als het bijna donker wordt, zien we dat de mensen op de balkonnetjes om ons heen netjes zitten te wachten tot de moskee van zich laat horen en er na een lange dag eindelijk weer gegeten mag worden. ‘s Nachts om 4.30 uur worden we gewekt door de drummer van de moskee die met zijn trommel door de straten loopt om de mensen te wekken voor het eten, waarna weer een dag van niet eten en drinken begint. Wat een zware maand, zeker nu de ramadan in augustus en september valt als de dagen lang en heet zijn. Wij draaien ons nog een keer om en eten ons ontbijt daarna met dichte gordijnen en dan op naar Istanbul! Istanbul heeft 17 miljoen inwoners en strekt zich over zo’n 150 kilometer uit langs de Bosporus: aan de ene kant het Europese deel aan de andere kant Azië. Door druk verkeer en smalle straatjes vol met marktkoopmannen en goederen bereiken we onze parkeerplaats bij het oude centrum, aan de Bosporus met uitzicht op Azië. En waar wij bijna vijf maanden over hebben gedaan hebben Niek en Leonie (mijn broertje en zusje) de dag ervoor in drie uren gevlogen. Een leuk weerzien in Istanbul! ‘s Avonds eten we onze eerste echte Turkse maaltijd: letterlijk op straat, want het restaurant gebruikt de derde rijbaan van de drukke weg als terras.

Als echte toeristen bezoeken we alle trekpleisters van Istanbul: de Aya Sofia, Blauwe Moskee,  de vissers op de Galatabrug, we maken een boottocht over de Bosporus en bezoeken een Hamam (Turks Badhuis) waar onze vieze reizigers laag er flink wordt afgescrubd en we ons bijna te schoon voelen om nog in de stad te lopen. Door de Ramadan is het overal in de stad erg rustig. Maar dan begint het Suikerfeest:  de straten zijn vol, iedereen is op zijn “paasbest” gekleed, en overal worden cadeautjes gekocht en eindelijk wordt er weer lekker gegeten overdag.

Kunnen wij ook weer ongeneerd onze belangrijkste hobby uitoefenen: de Balik Ekmek (broodje gebakken makreel), Köfte (gegrilde gehaktballetjes) en Baklava smaken heerlijk!

 In Istanbul zie je Turkse toeristen met hoofddoek die onder andere de moskeën bezoeken en Istanbulse jongeren die qua kledingstijl niet zouden opvallen in Barcelona of Londen. Er zijn rockbarren, discotheken en er wordt openlijk alcohol gedronken. En er wordt zelfs aandacht gevraagd voor de acceptatie van homo’s, een gevoelig punt in Turkije.

Istanbul is letterlijk de brug tussen Europa en Azië en dus anders dan het grootste deel van Turkije. Op straat zien we overal spandoeken en vlaggen met “Evet” erop. Ons Turks is op dat moment nog zo slecht dat we niet weten dat dat “Ja” betekent (schaam, schaam..). In Turkije wordt een referendum gehouden op basis waarvan 26 veranderingen in de grondwet worden doorgevoerd. Hierdoor moet Turkije democratischer worden, aldus de regering, maar daar is niet iedereen het mee eens. Er wordt redelijk wat gedemonstreerd tegen het referendum. Hoe kan je ook Ja of Nee zeggen op 26 punten? De Nee-stemmers zijn bang dat er door de veranderingen in de wet te veel macht naar de minsiter president gaat. Het risico is dat deze of een volgende president misbruik van die macht zal maken. Later blijken de ja-stemmers toch 58% van de stemmen te hebben gehaald. Maar in het progressievere Istanbul en de gebieden langs de kust overheersen de Nee-stemmers.

De laatste ochtend in Istanbul regent het hard. We worden veel te vroeg wakker van een melancholisch deuntje op een mondharmonica dat uit ongeveer zeven noten bestaat en zich tot in den treure herhaalt. Wie the **** is daar zo ‘s ochtends vroeg aan het jengelen? Er blijkt een tentje te zijn opgezet achter onze bus, met daarin een Spanjaard die op de fiets met trailer en daarin een zwangere hond naar Syrië wil fietsen. Hij heeft net een mondharmonica gekocht en het enige wat ie kan spelen is het refrein van het nummer ” Istanbul Wet”, hoe toepasselijk! Door de regen rijden we weg uit Istanbul, langs het paleis Topkapi, langs de Agia Sofia naar de enorme brug over de Bosporus waarna we dan eindelijk wiel op Aziatiche bodem rijden, yeah! Een doel is bereikt!

Via het zoutmeer (Tuz Golu) in het midden van Turkije, met super mooie zonsondergang en -opkomst over een oneindige witte vlakte, rijden we richting Ilhara Valley in de buurt van Cappadocia. Een gebied met een heel bijzonder landschap van diepe kloven en puntige rotsen waarin mensen hun huizen hebben gebouwd.

We staan met de bus aan de rand van een kloof op ongeveer 100 meter van een hotel. Voor de hotelgasten daar is niet die kloof de toeristische atractie, maar zijn wij dat. In groepjes komen ze ‘s avonds langs. Een van de groepjes bestaat uit een moeder van ongeveer 60 en een dochter van zo’n 40 jaar. De dochter ziet mij zitten voor de bus, stampt resoluut op mij af en gebaard dan woest iets over een hoofddoek? Die ze zelf trouwens ook niet op heeft. Daarna lacht ze hard, gooit mijn zonnebril aan de kant en ploft neer op mijn boek. Ze bekijkt me eens goed van dichtbij, knijpt in mijn wang en geeft er daarna een ferme klap op. Wat is dit?! Roderick en ik kijken elkaar verbouwereerd aan. Maar dan blijkt al snel dat het allemaal goed bedoeld is en ontstaat er een leuk “gesprek” met handen en voeten, waarbij moeder en dochter vrolijk liedjes zingen over de Turkse steden waar we het over hebben. Daarna krijgen we het volgende bezoek: een echtpaar met dochtertje. Ze laten weten dat ze ons eten willen brengen. Een half uur later komen ze terug met vis, heerlijke salade en brood. Zelf hebben ze al gegeten, maar na even aandringen blijven ze toch. Daar zitten we dan op een kleedje met het eten, terwijl we foto’s van elkaars familie laten zien, zij op hun telefoon wij op onze gekregen placemats. Even later praat een oudere dochter, die wel engels spreekt, mee via de speaker van de telefoon. Ondanks de taalbarrière hebben we een hele leuke avond gehad met deze open en gastvrije familie!

Dit belooft wat voor het vervolg in Oost-Turkije waar de gastvrijheid steeds heftigere vormen aan neemt, naar het schijnt. Deel 2 van Turkije is zeer binnenkort te lezen op onze site!

Bekijk hier alle foto’s van deze “etappe”. 

 Copyright © 2010-2015 Roderick Polak & Marleen Laverman – All Rights Reserved 

You may also like...

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *