Kort maar krachtig Spanje

In iets snellere vaart dan vooraf bedacht gaan we door Spanje. Het grootste deel van Spanje bewaren we nog even voor een volgende vakantie, om wat tijd te winnen voor de verre landen waar we nog gaan komen. Daarom deze keer alleen Noord-Spanje. En dat was geen verkeerde keus! In 2,5 week tijd hebben we op 2.000 meter hoogte in de sneeuw gelopen, in de zee gezwommen, spookstadjes gezien en bruisend Barcelona ervaren. Van winter naar zomer in 2 weken.

Bekijk hier alle foto’s van deze “etappe”.

Die zomer was 2 weken hiervoor (half mei) nog ver te zoeken. In de Spaanse Pyreneeen blijkt onze kachel nog goed van pas te komen. Met zo’n 2 graden in de ochtend en 12 overdag moeten we toch echt weer onze winterkleren te voorschijn halen. Maar, de Spaanse Pyreneeen zijn super mooi: om ons heen met sneeuwbedekte bergen tot 3.500 meter hoog en erg pitoreske middeleeuwse bergdorpjes. Na een verwarrend gesprek met een lokale schaapsherder, begrijpen we dat het prima is als we kamperen langs het riviertje in het dal.

In dit mooie bergdorpje vinden we tussen de buien door ook even tijd om aan het werk te gaan: het gat in de uitlaat moet gerepareerd worden. Na wat worstelingen zit er een mooi verband om de knalpot. Die houdt het wel weer even uit!

Tijd om de bergen in te trekken! Vanwege de sneeuw blijkt slechts 1 route in Ordesa begaanbaar. Een hike van 9 km met een stijging van 1.000 meter. Goed te doen in een dag. De hike eindigt bij Refugio Goriz, waar we zullen slapen om de volgende dag terug te lopen.

Met onze volledige uitrusting (lees: zomer hike schoenen, katoenen broek en een jas) gaan we de bergen in. Bij de start voelen we ons in vergelijking tot anderen redelijk voorbereid. Er zijn mensen die in complete pakken met wandelstokken, touwen en sneeuwijzers rondlopen, maar er zijn ook mensen met spijkerbroek en op sportschoenen. Eerste deel van de hike is goed te doen, families inclusief omaatjes, stappen er lustig op los. Zou je in Nederland niet gauw zien! Maar wanneer we de super mooie kloof binnenlopen, dunt het aantal mensen steeds verder uit.

Aan het einde van de kloof is een steile wand. Hier beginnen we aan de laatste 1,5 kilometer van de tocht. Wanneer we daar omhoog lopen, realiseren we ons dat enkel de compleet uitgeruste mensen over zijn. Geen probleem, dan maar natte voeten halen in het laatste stuk door de sneeuw. Maar voor we daar zijn dus eerst nog even flink stijgen. Er zijn twee manieren om bij de Refugio te komen: de hike route en de klimroute. Even goed opletten dat we de goede nemen dus, denken we nog… Het pad wordt steiler en steiler en gaat dan over in een rotswand. We klauteren omhoog en houden ons vast aan een ijzeren ketting en trekken ons omhoog aan de stalen pinnen in de muur. Even geen tijd om van het uitzicht te genieten. Concentratie, niet omkijken en omhoog! Zou dit wel de goede weg zijn..? Na het nodige (angst)zweet bereiken we vlakke grond, joehoew! Maar pfff… hier morgen weer naar beneden? Wanneer we een stuk doorlopen zien we opeens het bordje… we hebben per ongeluk de klimroute genomen! We did it! Met hoogtevrees en zonder goede uitrusting!

Vanavond dus een extra biertje en morgen de makkelijke weg terug. Het laatste stuk lopen we door de sneeuw naar de refugio. Harde wind, donkere lucht, best spannend. En dan komt de berghut in beeld! De refugio is een base camp voor de Monte Perdido, de hoogtse berg in de buurt die nog eens 1.000 meter hoger ligt. Als we om 15.30 uur aankomen, zitten de merendeels Spaanse mannen aan tafels vol kazen, worst, chocola en wijn die zij in grote tassen mee naar boven hebben gesjouwd. Wij halen ons zakje pinda’s uit onze tas en kijken jaloers naar onze buren. Daarna worden de tafels ingedeeld en zitten we met z’n 70en te eten aan lange tafels. Wij worden ingedeeld naast twee Belgen die in spijkerbroek naar boven zijn gekomen en onder het eten lekker met hun vork zitten te prikken in de broodmandjes. Altijd lachen (met) die zuiderburen.

De wind giert om het gebouw en het sneeuwt zelfs weer. Tijd om ons bed op te zoeken. De slaapzalen hebben stapelbedden van 3 hoog, waar je gezellig schouder aan schouder met z’n tienen op een rij ligt, zodat er 30 man in de kamer kunnen. Tel daar bij op 60 stinkende sokken, 30 ongewassen lichamen en 6 snurkende mannen die een wedstrijdje lijken te doen wie het hardst kan en je begrijpt hoe onze nacht is geweest…

Volgende dag weer vrolijk op, het uitzicht is echt super! Het waait nog steeds hard, maar door de opgeblazen sneeuwwolken heen schijnt de zon.

Dit weer is erg uitzonderlijk voor half mei. Voor de mensen die de Monte Perdido wilden beklimmen erg balen, want door kou en wind is het onmogelijk om de top te bereiken vandaag. Terwijl de anderen hun pakken aantrekken en sneeuwpinnen onder binden, dalen wij met onze zomer hike schoenen de berg weer af. Een super mooie tocht naar beneden. Deze hike komt voor ons het dichtst in de buurt van bergbeklimmen. Volgende keer met goede uitrusting!

Na de hike rijden we een stuk door. De Pyreneeen gaan al snel over in een dor landschap met lagere bergen, door struiken en spookstadjes. Dorp na dorp is leeg en verlaten, met soms half ingestorte huizen en dichtgetimmerde ramen. Later blijkt dat in de jaren ’60 hier grote stuwmeren waren gepland en dat de regering onder leiding van Franco de mensen heeft gedwongen hun huizen te verlaten. Uiteindelijk is de bouw van een aantal stuwmeren niet doorgegaan, maar de mensen waren hun huizen al wel uit. Grr, hoe frustrerend is dat?

Na een pittige hike een plek zoeken is niet het beste idee.. we zoeken gefrustreerd naar een fijn plekje om te staan, maar eindigen op een veel te dure camping . Volgende dag, gedouched en uitgeslapen zoeken we een mooi plekje langs een meer. We vinden er eentje waar net een Frans busje op het punt staat te vertrekken. Nadat we een half uurtje met de Fransen hebben gekletst, krijgen we weer allerlei zelfgemaakte dingen: net gemaakte aardbeienjam en een paddestoel in melk. De paddestoel komt uit Marokko en eet melk. Wanneer hij twee dagen in de melk zit, maakt hij van de melk heerlijke yoghurt! We noemen haar Tammy (naar de Tammagotchie) en beloven de vorige ouders goed voor haar te zorgen. Tammy groeit door de melk en als ze straks groot genoeg is, kunnen andere mensen een deel adopteren.

Aangezien het reizen af en toe wat rusteloos maakt, blijven we uiteindelijk “verplicht” vier dagen bij dat super blauwe meer staan, met op de achtegrond de besneeuwde Pyreneeen. Goed om weer even ergens echt te settelen. Het is ondertussen 24 graden, de zon schijnt constant en we genieten van bbq, kampvuurtje, zwemmen, wijntjes bij de lunch en een cocktail met ijsblokjes. De zomer is begonnen! En lang zal ie zijn dit jaar..

Wanneer we na vier dagen alleen in de natuur wat mensenschuw beginnen te worden, rijden we verder richting Barcelona. Fijn om weer in een stad te zijn! De terassen, tapa’s, marktjes en parken om lekker mensen te kijken, bevallen goed.Onze bus staat alleen op een iets minder mooi plekje dan hij gewend is: op een parkeerplaats tussen de vrachtwagens en dan ook nog eens voor 25 euro per dag! Maar dan heb je wel WiFi, een douche & wc en Japanse buren die echt met hun camper vanuit Japan naar Barcelona zijn gereden terwijl ze nauwelijks Engels spreken.

Zaterdagavond, party time! Gewapend met een fles Ponch Caballero (een spaanse likeur) gaan we de stad in, op zoek naar leuke mensen. Een van de pleinen blijkt een lokale hang-out te zijn en in no-time zitten we met wat Chilenen, een Francaise en een Spanjaard in het Spaans/Frans/Engels te praten. Een drankje overwint alle taalbarrieres. Wanneer de terrassen sluiten lopen we met z’n allen de stad verder in. Tussen de middeleeuwse kerken wordt een afvalcontainer te voorschijn getrokken en dan begint de drumm-battle. Klinkt echt alsof een complete djembe groep voor ons staat! De zonsopkomst bekijken we vanaf het dakterras van een appartement: uitzicht over Barcelona, de andere kant de zee, Viva Espana!De laatste dagen Barcelona verhuizen we naar een plekje 10 minuten rijden verderop, aan het strand van Montgat… gratis! De vissers passen overdag op onze bus. Als we terugkomen krijgen we een stuk net gevangen Dorade van een van hen, hmm heerlijk!

We gaan verder richting Italie en pakken onderweg nog een paar mooie rotsbaaitjes mee aan de Costa Brava. Dit deel van de kust is minder bekend bij Nederlanders, maar vooral bij de ” rich & famous”. Overal gigantische huizen met zwembaden en uitzicht over hele mooie baaitjes en bergen.

Laatste stop in Spanje is Figueras, Dali museum. Heel leuk om te zien hoe die egotrippende kunstenaar zijn eigen surrealistische monument heeft gecreeerd, met zijn eigen kunstwerken en zelfs zijn eigen graftombe in het museum.

Met een beetje pijn in ons hart verlaten we Spanje. We zullen de super mooie landschappen en de open mensen missen! We hebben genoten van rosado special en cava, van chorizo en olijven en de Spaanse way of living van lekker uitgebreid lunchen, siesta en dan pas om en uurtje of 22.00 pas eten. Bovendien lijkt de zomer nu echt begonnen en dat helpt ook erg mee aan het vakantiegevoel.

Hasta Luego Espana, we komen snel een keertje terug!

Bekijk hier alle foto’s van deze “etappe”.

 Copyright © 2010-2015 Roderick Polak & Marleen Laverman – All Rights Reserved