Waiting and the Travel Blues

 Wachten… Voor ons gevoel besteden we een groot deel van onze tijd daaraan. Waar wachten we dan eigenlijk op? Op de post, op onze net bestelde pizza, tot de zomer echt begint, maar vaak weten we zelf eigenlijk ook niet waarop… 

 Bekijk hier alle foto’s van deze “etappe”.

Nadat we Spanje eind juni verlieten, waren we even terug in Frankrijk. Onze enige stop hier is deze keer vlakbij Nice: in Bar-sur-Loup. Daar zoeken we Jenny en Kees op, goede vrienden van Roderick en zijn ouders. Ze wonen in een super fijn huis op de berg met uitzicht over de Middellandse Zee en bij goed weer zelfs Corsica. Nadat we de bus de steile oprit hebben opgekregen, worden we door hen heel hartelijk ontvangen. De bus krijgt een mooi plekje en wij genieten van de luxe van een huis en het gezellig met vertrouwde mensen zijn. Het voelt echt even als een thuis!

We willen hier ook eindelijk de website afkrijgen en online zetten. En dat kost uiteindelijk nog wel twee dagen en een hoop frustratie… Maar dan is het eindelijk zover en kan het thuisfront meegenieten met onze reis. Super leuk om meteen alle reacties per mail en op de website te lezen, dank jullie wel daarvoor!

 Verder moeten we echt even naar een grote bouwmarkt om wat dingen te kopen, zoals een vliegennet voor de radiator “voordat we echt gaan beginnen”. Op weg daar naartoe rijden we in het stadje verkeerd en moeten we keren. Doen we natuurlijk vaker, ook op moeilijker punten. Maar terwijl we denken dat we achteruit rijden, rolt de bus langzaam vooruit…. Krrraaakk en glasgerinkel! Nee… hij stond in de bergversnelling! Deze zit links achter en die gebruiken we in Nederland normaal nooit natuurlijk. We hebben een balk geraakt die dient als vangrail, op een hele ongelukkige plek: recht boven de bumper. En wat een klein stootje leek te zijn, heeft een behoorlijke deuk, lakschade en een kapotte koplamp opgeleverd. Echt heel erg balen!

De moeilijkste weggetjes en verkeerssituaties komen we door zonder problemen en dan zo’n lulllig ongelukje.. Terug bij het huis gaan Roderick en Kees meteen opzoek naar een oplossing. De plaatselijke garage blijkt geen tijd te hebben, maar de buurman heeft een garage vol oldtimers en die weet wel een oplossing om de bus uit te deuken. Gewoon even een paar ringen door een gat bij de koplamp, trekkabel erdoor, aan de boom vastmaken en achteruit rijden maar. Ik hoor vanaf een afstand de motor op volle toeren draaien en mannen die roepen: ” Encore!” Als dat maar goed gaat… Maar ze komen terug met een heel wat minder gedeukte bus, een mistlamp en twee verstralers die we van de buurman hebben gekregen, super aardig! Nu de bus er weer wat beter uitziet, en na een wijntje, voelt het allemaal een stuk minder erg.

Via de Mercedes dealer bestellen we een nieuw ruitje voor de koplamp. Zo’n oud onderdeel en Mercedes kan het overmorgen leveren bij de Mercedes dealer in Cannes! Dat wordt dus nog even een paar dagen langer wachten.. maar dat wachten doen we op een erg fijne plek. We werken de lak bij, zwemmen af en toe, zo erg is wachten nou ook weer niet! Heel erg bedankt voor jullie gastvrijheid Jenny en Kees!

Met onze bus rijden we naar de Mercedes garage in Cannes. Daar zullen ze meestal andersoortige Mercedessen zien. Ons onderdeel is in ieder geval binnen! Over de boulevard van Nice rijden we door naar Monaco en dan Italië in.

Op een camping 50 kilometer over de grens ontmoeten we mijn ouders. Gezellig, net als vroeger op de camping. Lekker bbq-en en ‘s avonds badmintonnen. En we kunnen al onze verhalen met hen delen. Heerlijk zorgeloos zo’n camping, even geen wildkampeerplekjes zoeken.
Vanuit Nederland hebben we naar het postkantoor in Ceriale een wifi-antenne (niet te koop lokaal) aangetekend laten verzenden, zodat we op veel meer plekken draadloos internet hebben. Kunnen we de website eindelijk echt gaan bijhouden. Als het goed is, kunnen we het pakketje die zaterdag ophalen op het postkantoor. Maar helaas, hij is er niet! De Italiaanse post staat niet bekend als de meest betrouwbare, dus wie weet is het pakketje maandag binnen. Mijn ouders gaan weer verder, dus nu nemen we voor de tweede keer afscheid, het blijft niet leuk. Maar erg fijn om hen even gezien te hebben tijdens onze reis. Leuk dat jullie er waren! (Who’s next?!)

 We parkeren een nachtje in de stad, in afwachting van het pakketje. Die maandag is het er nog steeds niet en bovendien is het niet traceerbaar in het Italiaanse systeem. Maar we geven niet op, wie weet is het er morgen wel! Ondertussen beginnen we het stadje aardig te leren kennen: we kennen de beste gelateria, het fijnste strand en een plek om gratis te douchen.

Wat veel mensen ons al hadden verteld over Italie is waar: het eten is heerlijk! Vooral de ijsjes, koffie en de pizza’s zijn gewoon echt overal lekker of heel erg lekker. Begin van de avond stromen alle Italiaanse oudjes massaal de pleinen en de boulevards op om gezellig bij te kletsen. Dan halen ze lekker een ijsje en slenteren zelfs de oudste oudjes nog lekker rond. Ik zou hier ook wel oud willen zijn!

We wachten uiteindelijk een kleine week op het postpakketje, nog steeds zonder succes. Op ons beste Italiaans, met behulp van ons woordenboekje, vragen we of ze het pakketje willen doorsturen naar Bari, waar we begin juli de boot naar Griekenland zullen nemen. Er wordt een briefje neergelegd en er wordt wat naar aanwezige collega’s geroepen… ben benieuwd of we dat pakketje ooit nog terug zullen zien!

We rijden zo’n 200 kilometer door naar Cinque Terre. Dit is een natuurgebied met vijf dorpjes aan een rotsachtige kust, met baaitjes en helder blauw water. Echt een vakantiebestemming. Dat zie je ook meteen aan de hoeveelheid shiny witte campers. Het gebied is pas sinds tien jaar echt toeristisch ontwikkeld en de inwoners lijken daar niet allemaal even blij mee. Het vinden van een gratis plekje om te staan is daarom erg lastig. Na een middag rondrijden in de omgeving vinden we uiteindelijk een half uurtje rijden verderop een erg mooi plekje met uitzicht over de baai die ‘s avonds verlicht is met lampjes.

Helaas worden we de volgende ochtend niet zo vriendelijk en wel dringend verzocht om het plekje te verlaten, aangezien het aan een eigen weg ligt. We moeten er dan toch echt aan geloven: een nacht slapen op een parkeerplaats die voor campers 15 euro per nacht kost. Da’s het nadeel van toeristische plekken.

De volgende dag maken we een lange wandeling langs de vijf dorpjes die aan de kust liggen. We lopen langs de rotskust van dorpje naar dorpje. Blauwe lucht, helder water en kleurrijke dorpjes. Bijna on-europees!

Als we de toeristen zien die in die dorpjes op vakantie zijn denken we: “Zo das relaxt! Als je hier gewoon op vakantie bent…!” Maar… wacht eens even.. dat zijn wij in principe ook! Maar dan een jaar lang. Dat is soms moeilijk te beseffen. Het voelt namelijk niet altijd alsof je op vakantie bent: een jaar reizen is natuurlijk ook wel wat anders. Ons budget is beperkt en we hebben geen duidelijk plan.

Als we in Toscane een mooi maar erg toeristisch dorpje bezoeken (Manhattan van Toscane vanwege de middeleeuwse hoge torens), hebben we het opeens weer even gehad met die plekken. Mooi, maar zo’n openlucht museum is toch niet echt indrukwekkend. Dan maar weer verder. Maar.. waarheen eigenlijk? Siena schijnt mooi te zijn, maar weer zo’n toeristisch stadje… daar hebben we eigenlijk geen zin in. Misschien maar zo snel mogelijk richting Zuid-Oost Italie waar we van de week een goede tip over kregen? En Toscane dan maar overslaan? Wat een keuzes weer… En dan zitten we in Zuid Italie… en dan? We hebben vaak het gevoel dat als we op een volgende plek zullen komen, dat het dan echt relaxt zal zijn. Als we daar dan zijn, dan denken we dat weer over de volgende bestemming. Waarnaar zijn we eigenlijk op zoek? Wat is ons doel? Die doelen die missen we wel een beetje onderweg. Bovendien is er elke dag veel onzekerheid over waar we heen zullen gaan, elke avond moeten we op zoek naar een veilig plekje om te slapen, want voor een camping is ons budget over het algemeen te beperkt. Bovendien ontmoeten we veel minder andere travellers dan we hadden verwacht en gehoopt. Waar zitten die mensen dan? Reizen we in het verkeerde seizoen? Komen we op de verkeerde plekken? Heel even denken we er aan om dan maar terug naar Nederland te rijden…  Maar we rijden toch maar door, op zoek naar een fijn plekje voor de nacht. En zoals altijd op dit soort momenten vol twijfel en onzekerheid gebeurt iets waardoor we denken, ja hier doen we het voor! Deze keer vinden we een mooi en rustig plekje bij een klein dorpje met uitzicht op het Toscaanse landschap. De regen verdwijnt, de zon die schijnt en we krijgen een hele mooie zonsondergang!

Na een paar dagen op dat mooie plekje, met uitzicht over de Toscaanse heuvels vol gele en groene vlakken en fiere cypressen, komen we tot de conclusie dat het allemaal best meevalt: ” Tuscany, all my troubles zijn zo erg nog nie!” Deze reis is een ervaring met veel goede momenten en onvergetelijke ervaringen, maar ook twijfels en onzekerheden en momenten waarop je het echt even niet meer ziet zitten. Had niemand ons dat vooraf even kunnen vertellen?

Via Toscane door naar Perugia, de hoofdstad van de provincie Umbrië. Onderweg bij een klein stationnetje ontmoeten we Esther, een 70-jarige Nieuw Zeelandse die alleen door Europa reist. Ze boekt geen hotels vooraf en reist per openbaar vervoer. Respect! En alsof ze onze twijfels over onze reis voelt, zegt ze: ” Ik wil jullie één ding meegeven. Zorg dat je een doel hebt tijdens je reis, zorg dat het ergens toe leidt:” Voor haarzelf was dat het bijhouden van een eigen weblog met verhalen en foto’s. Wat wij ook doen dus! Doel genoeg dus?

Net als de meeste Nederlanders buiten Nederland, zijn wij opeens enorm oranje-gezind: we moeten de wedstrijd zien. Getooid met rood-wit-blauwe en oranje slinger en balonnen uit ons oranjepakket (thanks Cynthia) kijken we de wedstrijd op een terras met nog wat andere Nederlandse vakantiegangers.

Omdat het in heel Italie al twee dagen regent en dat volgens het weerbericht nog wel even aanhoudt, wachten we in Perugia op beter weer. Een stad is dan toch geschikter om de tijd te doden. En Perugia blijkt ook nog eens een erg mooie, alternatieve, studentenstad te zijn. We brengen weer twee dagen door in de Mc Donald’s, zodat we de website weer kunnen updaten. Voor twee milkshakes, een burger van een euro en twee koffie, internetten we twee dagen gratis. Het vergt wel wat van ons concentratievermogen om de schreeuwende kinderen van het kinderfeestje te negeren, maar dan heb je dus wel gratis internet terwijl dat in de stad vier euro per uur kost.

Wanneer de zon weer begint te schijnen rijden we verder naar wat het echte Italië schijnt te zijn: Zuid Italië. We kijken uit naar het echte Italiaanse leven en de temperamentevolle (of te veel espresso drinkende?) Italianen. Misschien is het dat waar we op wachten: grote cultuurverschillen, plekken die nog echt onbekend zijn voor ons. Wachten tot we de vakantieplekjes achter ons laten en het échte reizen en ontdekken start. Ja, we gaan beginnen!

 Bekijk hier alle foto’s van deze “etappe”.

Copyright © 2010-2015 Roderick Polak & Marleen Laverman – All Rights Reserved